Tahran sokaklarında geleneksel kara giysileri, şakaklarından sarkan lüleleri, geniş kenarlı kara şapkalarıyla beliren Neturei Karta tarikatına mensup Yahudiler, zaman zaman Ağlama Duvarında dövünürlerken hayretle seyrettiğimiz “ultra” Ortodoks “Hasidi”lerden. “Resmi Soykırım” denilen olguya dair verilerin yeniden gözden geçirilmesini amaçlayan 11 Aralık “Review of the Holocaust: Global Vision”(1) konferansına göğüslerine iliştirdikleri “Yahudi, Zionist değil!” rozetleri ile katılırlar. Cemaatin ileri gelenlerinden delege Haham David Weiss, Filistin’in Yahudilere ait olmadığını, Filistinlilere geri verilmesi gerektiğini savunmaktadır. Soykırım’ı inkâr ediyor değillerdir, ancak “Bir halkı ezmek için Soykırımı böylesine utanmaz ve saldırgan(2) bir tavırla suistimal eden Zionistler”e fena halde içerlemekte, “yalancı” olduklarını söylemektedirler.
Yeri gelmişken, Hasidizm, İbranice “çasidus” kelimesinden türer ki, “takva” diye çevirmek mümkün. Dini bir hareket olarak 1700lü yıllarda Beyaz Rusya ve Ukrayna’da ortaya çıkmıştır. Kurucusu, İsrail bin Eliezer’dir. 1698-1760 yılları arasında yaşayan bu haham, Ba’al Şem Tov olarak da bilinir. Ba’al Şem Tov’un yaşadığı yıllar, Yahudiler için en az Soykırım felâketi kadar feci yıllardır. İsrail bin Eliezer, zulmün nedenini Yahudilerin dinden çıkmış olmalarında bulur; “Önce Kanun,” der, “Önce Kanun öğrenilecek. Kanun’u öğrenmek, Kudüs’teki Mabed’i yeniden inşa etmekten daha önemlidir. Tevrad’ı eline alan “Sanki daha bugün almışım Sina Dağından” demeyi, “Hazreti Musa’nın eline değdiği günkü kadar taze” olduğunu bilmelidir. Ve bilmelidir ki, “Tevrat’ta yazılandan gayrı, öğrenecek bir şey yoktur yeryüzünde. Felsefe gibi dünyevi bilgiler, ancak ne gece, ne de gündüz olan bir saatte okunabilirler.” Dahası var: “Ölüm, işlenilen günahların karşılığı olarak ödenen bir bedeldir. Gerçekten günahsız olan insan ölmediği gibi, Filistin’de dört endaze yürüyen biri de ölmez.” Ancak, bu Filistin, “Mesih’in geri dönüp kendi kırallığını ilân ettiği” Filistindir, Yahudilerin “Yahova’ya, Mabed’lerine, özgürce ve hep beraber tapınacakları” Filistin’dir. Zira, “Tanrı’nın sözünün, yani Tevrad’ın, esas alınmadığı” bir Yahudi vatanı olamaz; Mesih gelmeden önce bir Yahudi vatanından söz edilemez.
Ba’al Şem Tov’un 1760’da ölümünden sonra müridleri Rusya’nın dört bir yanına dağılarak, yaşam savaşı verirler. Ancak 1917 Bolşevik Devrimi, onların son ümitlerini de yok eder ve bu ülkenin “miadını doldurduğu” kararını getirir. Rusya’yı “Esav ve Edom”un, yani İblis ve Azrailin ülkesi ilân ederler ve Amerika’ya göç kararı alırlar. “Sekiz gün içinde” toplanırlar ve beş ay sonra New York Eyaleti’nin göçmenleri karantina altına aldığı Ellis adasındadırlar. Yahudi Uluslararası Sosyal Yardım Komitesi, onları New York’un Brooklyn semtine, kendi insanlarının arasına yerleştirir. Ancak, Amerika, bu göçmenler nezdinde Mesih geri dönüp kendi kırallığını ilân edinceye kadar temiz kalmak, dış dünyanın kışkırtmalarına kapılmadan yaşayabilmek için kendilerini misafir eden bir ülkeden ibarettir. Oysa, Mesih’in “vadedilmiş topraklara dönüşü”nü beklemek istemeyen Zionist örgütler, İngilizlerin kontrolları altında olan Filistin’e göçü 1943 yılında yasaklayarak Hitler’in katliamını kolaylaştırınca, silâhlı direnişe geçerler. Bundan beş yıl kadar sonra da Filistin toprakları Arap (Ürdün) ve Yahudi (İsrail) devletleri olmak üzere ikiye bölünür. Hasidiler, “Gerçek goyim toprağında yaşamak Yahudi goyimi arasında yaşamaktan evlâdır” inancı doğrultusunda diğer Yahudiler gibi İsrail’e göç etmeyeceklerdir. Dönemin Hasidi liderlerine göre Ben Gurion, milleti Yahova’nın adını anarak aldatmakta, saptırmakta, dünya nimetlerine uşak etmekte, İsrailoğullarına vaadedilen toprağa Hıristiyanların yöntemlerini yerleştirerek murdar etmektedir. Dolayısıyla, Zionistlere karşı çıkmak, kendilerine “Yahudi diyen bu goyimleri”(3) durdurmak, Yahova’nın yolundan dönenleri durdurmak şart olmaktadır.
Öte yandan, Rusya kökenli Hasidilerin İran’la olan ilişkileri Kacar Kıralı Ahmet Şah’ın dönemine uzanır. Ahmet Şah, Rıza Han’ın 1926 yılında devirip, yerine Pehlevi hanedanını kurduğu adamdır. Hasidilerin 1917 sonrası göçleri işte bu Ahmet Şah’ın hüküm sürdüğü yıllara rastlar. Dönemin mollaları, kıralın bilgisiyle, Hasidilerin İran tarikiyle Türkiye’ye, buradan da Amerika’ya geçmelerine yardımcı olmuşlardır. Nitekim, Hasidilerde “Tanrının emirleri uydukları, şirk ve tuğyan izerine kurulu sistemleri reddedikleri sürece Müslüman toprakları Yahudileri en iyi ağırlayan topraklar oldu” şeklinde bir yaygın bir düşünce vardır. Bu bağlamda, Tahran Konferansını “Yahudi-düşmanlığı bütünüyle bir Batı fenomenidir. İslam ülkelerinde anti-Semitizm diye bir oluşum hiç bir zaman görülmemiştir” diyerek açan Dışişleri Bakanı Mottaki’yi yadırgamamış olmaları gerekir.
İran Konferansının uluslarası medyada yer bulabilmiş, daha doğrusu, AP’nin bile gözardı edememiş olmasının başlıca nedenin de Neturei Karta grubunun katılımı olsa gerektir. Yoksa, çok iyi bildiğimiz gibi, ne Adelaide, ne Institute for Historical Revision (IHR) ne benzeri anti-Zionist örgütler, ne de Prof. Faurisson gibi eylemcilerin başlarına gelenler, Türk medyası şöyle dursun, uluslararası medyada da kolay kolay yeralan haberler değillerdir. Nitekim, Tahran da, konferansa katılanların adlarını son dakikaya kadar gizli tutmak ve gözardı edilemeyecek bir sürprizle ortaya çıkmak gibi bir yola başvurmuştur. Oysa, özellikle de Institute for Historical Revision yabana atılamayacak bir sivil toplum örgütüdür. 1978’de California’da kurulmuş olup, amacını, “tarihi, verilerle eşleştirmek” olarak açıklamakta, “gerçeklere ve sahihliğe adanmış bir örgütlenme olarak, tarihi tashih etme geleneğini sürdürmekte” olduğunu ifade etmektedir. Kendi ifadelerine göre, “IHR, çoğu zaman ‘Soykırım inkârcısı’ olarak yanlış konumlanmakta, amaçları saptırılmaktadır.” Oysa, bu tür iftira kampanyaları gerçeklere tümüyle aykırıdır ve Enstitütü ‘Soykırımı inkâr’ etmez. Kaldı ki, Yirminci yüzyılı yaşayan sorumlu akademislerin hiçbirisi Avrupa Yahudilerinin İkinci Dünya Savaşında başlarına gelen büyük felâketi teslim etmemezlik etmez. “Bununla beraber, IHR yıllar içinde bağnaz Soykırım itlâfı hikâyesinin bazı unsurlarını sorgulayan ayrıntılı kitaplar ve çok sayıda irdeleyici makaleler neşretmiş; bir takım abartmaları ve yalanları gün ışığına çıkarmıştır. IHR neşriatının bu konuya eğilmesinin nedeni, Soykırımın Amerika’nın ve dünyanın büyük bir kısmının kültürel ve siyasi yaşamında devasa önemi haiz bir rol oynuyor olmasıdır. Azımsanamayacak sayıda Yahudi akademisyenlerin de kabul ettikleri gibi, ‘Soykırım atağı’ Yahudi-Zionist cephaneliğinin önde gelen silâhıdır; Soykırımdan olmasa kabul edilemez olan İsrail politikalarına ve özellikle de Avrupa ülke ve şirketlerinden haraç alınan çok büyük meblağlara gözyumulmasına neden olmaktadır. Bir kaç cesur Yahudi yazar, ‘Soykırım kültü’, ‘Soykırım şantajı,’ ‘Soykırımanya’ ve ‘Soykırım sanayi’ dedikleri olgulara karşı çıkmaktadırlar.”
IHR’nin yazarları arasında Roger Garaudy, David Irving, Harry Elmer Barnes, Paul Rassinier, Fred Leuchter gibi ünlü akademisyenler var. Ve anlaşıldığı kadarıyla, aralarında Yahudi Savunma Birliği’nin (4) de olduğu ve FBI’ın terörist ilân ettiği bir takım örgütler tarafından ölümle tehdit ediliyorlar. Bir defasında ofisleri ve depoları da kundaklanmış, onbinlerce belge yakılmış. ADL ve Simon Weisenthal Merkezi gibi Zionist grupların sürekli saldırısı altındaymışlar.
IHR şöyle dursun, “aslolanın” Soykırıma gölge düşürmesi muhtemel her türlü sorgulamayı Yahudi-düşmanlığı ile eşleştirmek ve karşı durmak olduğu dayatılan dünya düzeninde, Ahmedinecat ve Mottaki gibi liderleri “marjinal” ilân edip, mahallenin delisi kabilinden abesle iştigalle suçlamak elbette en kolayı. Ama acaba öyle mi? İran Dışişleri Bakanının sözlerine saptırmaksızın kulak verildiğinde, Tahran Konferansının hiç de rastgele ya da “desparado” bir girişim olmadığı, tersine üzerinde düşünülmüş bir dışpolitika stratejisinin ses getiren parçası olduğu görülüyor. Mottaki, “Eğer Soykırımın resmi varyantına ilişkin kuşku doğarsa, İsrail’in kimliği ve yapılanmasına ilişkin kuşku da doğacaktır. Ve eğer, bu gözden geçirme sürecinde Soykırım’ın tarihi bir gerçeklik olduğu isbat edilirse, o zaman da bölge Müslümanlarının ve Filistinlilerin neden Nazi suçlarını cezasını çektikleri sorusu gündeme gelir” diyor, kaldı ki, “Bugün Nazizime karşı olduklarını söyleyen sömürgecilik ve ırkçılıktan sabıkalıdırlar.”
İster “naif” diyelim, ister “Don Kişotluk,” bakar mısınız şu “rogue”(5) mollaların yaptıklarına?
(1) “Soykırımın Yeniden Gözden Geçirilmesi: Küresel Vizyon”
(2) kullanılan kelimeler “brazen” ve “beligerent.”
(3) “goyim” Yahudi olmayanlar
(4) Jewish Defense League
(5) “düzenbaz,dolandırıcı; yaramaz; serseri, ipsiz sapsız; kerata; sürüden ayrılmış bir fil, bir bizon gibi tehlikeli” (Hazar İngilizce-Türkçe online sözlük)